Veel Belgen zijn bang van de tandarts. En dan vrezen ze niet zozeer spuitje of boor, maar wel de gepeperde rekening. Want nog lang niet alle kosten worden door het ziekenfonds terugbetaald. Bovendien volgen intussen zowat vier op de tien tandartsen en orthodontisten de wettelijke tarieven niet. In sommige regio's gaat dit zelfs om meer dan de helft. Je zou van minder klappertanden.
Niemand betwist het nut van regelmatig tandartsbezoek. Voor een verzorgd gebit en een betere mondhygiëne, maar ook om andere gezondheidsproblemen te voorkomen. Toch schuiven vooral volwassenen maar al te vaak tandzorg op de lange baan. En dat helaas uit financiële noodzaak. Al hoeft dat niet echt te verbazen. Een paar voorbeelden maken dit duidelijk. Volgens een onderzoek van het Nationaal Verbond van Socialistische Mutualiteiten (2014) bedraagt de totale factuur bij het plaatsen van kronen gemiddeld 888 euro. Voor een brug loopt dit op tot 1.293 euro en voor implantaten zelfs tot 2.350 euro. Let wel: dit zijn gemiddelden. Een kwart van de patiënten moest voor implantaten meer dan 3.000 euro ophoesten. Niet minder dan 40 % van de respondenten die tandzorg nodig hadden, gaf aan dit niet te kunnen betalen. En 34 % van de mensen die een los gebit droegen, deed dit niet omdat dit de beste optie was, maar uit geldgebrek.
Een mooi gebit als statussymbool: is dat soms de bedoeling? Blinkende tanden, strak in het pak, Porsche op de oprit. Niet als het van sp.a afhangt. In het parlement legden we dan ook een heel pakket aan maatregelen voor. Met extra budget voor preventie, een betere en ruimere terugbetaling, affichering van courante tarieven, kwaliteitsgaranties en acties om de conventie van tandartsen en orthodontisten te bevorderen. Geen druppel op een hete plaat dus, maar een logisch en evenwichtig tienpuntenplan voor toegankelijke tandzorg. Omdat een stralende glimlach geen luxe mag zijn. Maar het lijkt niet dat de meerderheid zal bijten.
Deze opinie verscheen eerder op www.artsenkrant.com
