Opinie

Wat hebben België, Italië, Tsjechië en Slowakije gemeen? Het zijn de 4 enige EU-landen die nog steeds geen expliciet wettelijk verbod kennen op lijfstraffen. En dat is – zowel letterlijk als figuurlijk – een erg pijnlijke vaststelling. Pogingen om een verbod in te voeren draaien steeds weer op een sisser uit.

Stel u voor: een vrouw vindt na jarenlange fysieke mishandeling de moed om aangifte te doen. Op weg naar het politiekantoor twijfelt ze bij elke stap of ze de juiste keuze maakt. Ze is als de dood dat haar partner erachter komt. Het antwoord van de politie? “Sorry, zonder medisch bewijs van een letsel kunnen we u niet helpen.”

Hoe gaat het met jou? Lukt het nog? Twee vragen die we nu allemaal automatisch aan elkaar stellen. Want niemand is hieraan ontsnapt. Iedereen voelt de gevolgen van een virus dat onze samenleving (tijdelijk) overhoop heeft gegooid. Iedereen beleeft deze periode anders, maar één ding is zeker: corona brengt stress met zich mee.

140 mensen met een beperking dagen het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) voor de rechter. Onder hen ook Dorien Meulenijzer, voorzitter van de gemeenteraad in Leuven. Door de vooropgestelde besparingen in hun zorgbudget - ruim 40 %! - zullen zij in de toekomst immers niet meer zelfstandig kunnen wonen.

Het debat rond de uitbreiding van de abortuswet is al uitgebreid gevoerd, niet alleen in de Commissie Justitie van de Kamer maar ook op alle mediakanalen. Sta ons toe om enkele argumenten te bespreken die in de loop van de laatste weken zijn aangehaald in verscheidene opiniestukken.

Wie de voorbije jaren een kunstheup of knieprothese nodig had, zal deze week geschrokken zijn. Want na Lux Leaks en Panama Papers hebben onderzoeksjournalisten nu aan het licht gebracht dat er - ook in ons land - flink geknoeid wordt met implantaten.

De Pano-uitzending van woensdag 12 september drukte de Vlaamse en de federale regering met de neus op de feiten: het armoedebeleid in dit land faalt. Big time. Wie rekent op het optrekken van de laagste uitkeringen tot boven de armoedegrens – een belofte in het regeerakkoord – reserveert beter een plaatsje naast Vladimir en Estragon: wachtend op Godot.

Prijzen voor nieuwe behandelingen swingen de pan uit. Geneesmiddelenprijzen tot 500.000 euro zijn geen uitzondering meer. In Engeland wordt een nieuwe vorm van kankerbehandeling niet terugbetaald. Het Britse Gezondheidsinstituut vindt het prijskaartje van 320.000 euro simpelweg niet te verantwoorden.

Ministers met shirtreclame: soms lijkt het me geen slecht idee. Het zou de zaken in een klap veel duidelijker maken. Minister Marghem (MR) met een truitje van Engie-Electrabel. Johan Van Overtveldt (N-VA) in het plunje van een exclusief fiscalistenkantoor. En Maggie De Block (Open VLD)? Die twijfelt misschien nog tussen outfits van verschillende farmabedrijven.

3 april 1990 is een historische datum: sinds die dag is abortus in België onder strikte voorwaarden toegelaten. Ons land speelde toen een pioniersrol. Toch werd een volgende, logische stap niet gezet. Want abortus bleef nog in het strafrecht, pogingen om dat te veranderen worden systematisch afgeblokt. Zelfs een debat ten gronde blijkt een brug te ver voor CD&V, N-VA en MR.

Veel Belgen zijn bang van de tandarts. En dan vrezen ze niet zozeer spuitje of boor, maar wel de gepeperde rekening. Want nog lang niet alle kosten worden door het ziekenfonds terugbetaald. Bovendien volgen intussen zowat vier op de tien tandartsen en orthodontisten de wettelijke tarieven niet. In sommige regio's gaat dit zelfs om meer dan de helft. Je zou van minder klappertanden.

Begin 2017 lanceerden Dorien Meulenijzer (OCMW-raadslid sp.a Leuven) en Bieke Verlinden (sp.a schepen Leuven) de campagne ‘Ook mijn zorg’. Een vlammend ‘j’accuse’ over de ontmenselijking van een zorgverlening die steeds meer om de centen draait. Standaardisering en bureaucratisering in functie van snel geldgewin.