Van timing gesproken. Net wanneer de Verenigingen Waar Armen het Woord Nemen hun jaarlijkse presentatiedag houden, blijkt dat in ons land het aantal werknemers die aanvullend een leefloon trekken in 10 jaar tijd verdubbelde. Zij zijn intussen met 6.000, of 6 % van de leefloners. In Vlaanderen zelfs 8 %. Vooral vrouwen, vaak met kinderen. In horeca, schoonmaak, kleinhandel, uitzend- of culturele sector. ‘Ge wordt er niet rijk van, ge wordt er zo muug van’ …
Wellicht het topje van de ijsberg, want niet iedereen die het moeilijk heeft klopt aan bij het OCMW. Working poor worden stilaan een vertrouwd beeld. Hier nog geen Duitse toestanden, maar toch. Werkende armen als 21ste eeuwse variant op het lompenproletariaat. Geen prettig vooruitzicht.
Ik pas voor ‘Daens’ aan de Dijle. Werk moet een buffer zijn tegen armoede. Die buffer bouw je niet met mini- en flexi-jobs zoals de liberalen voorstellen. En ook niet met belastingverlagingen voor wie er al warmpjes inzit. Kris Peeters: de Robin Hood voor de rijken. Als daar maar geen film van komt.
