De ontmoeting met Rozeke en Wim zindert nog na, maar thuisverpleegster Patricia maant me aan om voort te maken. Ze heeft geen tijd voor getreuzel. Er wachten nog heel wat patiënten. Patricia neemt me de hele ochtend mee op sleeptouw.
Warre is 89 en ligt in bed als we rond 7 uur bij hem aankomen. Hij heeft hulp nodig bij het opstaan en wassen. Buurman Eddy, zelf diabeet, is al langs geweest om de rolluiken te openen. Warre is al 8 jaar alleen en maakt gebruik van een looprekje. Eens aan tafel, springt de buurman weer binnen. Tijd voor een koffietje! Ook ’s avonds komt Eddy langs voor een babbeltje. Telkens polst hij “of Warre nog iets nodig heeft?” Het is de hartverwarmende rode draad doorheen de verhalen van alle mensen die ik vandaag ontmoet: telkens is een buurman, een familielid, iemand die klaar staat om de ander te helpen. Het ontroert me te zien hoe goed we in Vlaanderen nog voor elkaar zorgen.
Ook de volgende patiënt heet Warre. Hij staat helemaal naakt aan de wasbak als we zijn appartementje binnenstappen. Ik schrik, maar hij maalt er niet om dat ik erbij ben. Zou hij na jaren van afhankelijkheid, na zoveel keren gewassen te zijn geworden door iemand anders, minder schroom voelen? Later die dag merk ik dat andere patiënten toch maar hun wekelijkse douche hebben uitgesteld tot morgen, wanneer ik er niet meer bij ben.
Irene is 83 en heeft hulp nodig bij het wassen. Ze heeft ook last van incontinentie. Elke avond kijkt ze “naar het laatste beeldeke op televisie”. ‘s Morgens blijft ze dan ook graag wat later langer in bed liggen. Vroeger kwam haar vriendin mee kijken. Vaak zaten ze tot middernacht aan het scherm gekluisterd, met de koekjestrommel binnen handbereik. De soap Thuis was hun favoriet. Vandaag kijkt Irene alleen. Haar vriendin is naar een zorgcentrum verhuisd. Irene heeft “valse knieën en valse heupen”. En een alarmknopje rond haar hals. “Mo as ge van oeve center valt, kunt ge niet op ‘t knopke duwen hé”…
Patricia’s volgende patiënt is een kranige dame van bijna 101. Haar zoon woont bij haar in. Ze kookt nog zelf, maar haar zoon doet de boodschappen. Al moet hij het niet wagen om af te wijken van moeders’ boodschappenlijstje! Ze wenst haar gezegende leeftijd niemand toe: “Er komt niets goed meer bij”. Negen jaar geleden heeft ze al een kind moeten afgeven. Ze lijkt me ondanks haar leeftijd in topvorm. Stiekem vraag ik me af of ze ook haar tweede zoon zal overleven. En wat dat met een mens doet.
Maria is 88 jaar en heel slecht te been. Als ze opstaat uit de zetel, hoor ik een luid gekraak. Ze moet dringend een nieuwe zetel kopen, denk ik. Dan dringt het tot me door dat het haar knieën zijn. Drie maanden geleden reed ze nog met de auto, maar nu raakt ze er niet meer in of uit. Ook in de huis heerst er vooral warmte en optimisme. De buurvrouw komt elke avond langs, één keer per week gaat ze uit eten in ’t dorp. Op andere dagen komt een traiteur langs of maakt ze zelf iets makkelijks klaar in de microgolfoven.
Philippe is MS-patiënt en Patricia verzorgt hem al 10 jaar. Zijn vrouw Joëlle is bijzonder opgetogen over mijn bezoek en benadrukt hoe blij ze is met onze sociale zekerheid. De meeste zorgkosten van Philippe worden terugbetaald. Joëlle is ook mantelzorger voor haar broer, en haar dochter heeft in de psychiatrie gezeten. Dat is best heftig voor een gezin. Gelukkig werden ze goed opgevangen door ons zorgnet. Ondertussen is Joëlle terug halftijds aan het werk.
Op een boerderij in Wakkerzeel bezoeken we een 79-jarige Alzheimer-patiënte. Haar man is 84 en heeft op zijn oude dag noodgedwongen de kneepjes van het huishouden moeten leren: wassen, poetsen,… Tijdens de week brengt een traiteur het eten, maar op zaterdag bakt vader zelf frieten. En op zondag komt de ganse familie taart eten en spreken de kinderen af wie wat gaat doen om te helpen.
Bij elke bezoek, groeit mijn respect voor Patricia. Het is fysiek en emotioneel zwaar werk, maar wat ze doet, maakt voor al haar patiënten een wereld van verschil. Het staat hen toe nog zelfstandig en waardig thuis te wonen. Dat is goud waard.
Karin
