Een recordaantal mensen klopte vorig jaar aan bij de voedselbanken. Het OCMW ziet steeds meer leefloontrekkers. Bijna één kind op vijf leeft in een gezin in armoede. Hoewel de economie in Europa aantrekt staan alle armoede-indicatoren op rood. En daarbij kan je de Vlaamse en de federale regering minstens schuldig verzuim aanwrijven.
De opeenvolgende, onrechtvaardige besparingen hebben een grote impact op steeds meer groepen: gepensioneerden, alleenstaanden, eenoudergezinnen jongeren, maar ook tal van mensen mét een job. De kloof tussen de haves en de have nots groeit zienderogen. Nu de economie in heel Europa herleeft verwachten wij meer inspanningen om die ongelijkheid terug te dringen. Want als dit besparingsbeleid wordt verdergezet dreigt het armoedeprobleem te escaleren. Dat kunnen we als welvaartsstaat niet tolereren.
In 2017 leefde 15,5 % van onze bevolking in een huishouden met minder dan 1.115 euro netto per maand voor een alleenstaande en 2.341 euro netto per maand voor een gezin met twee kinderen. Meer en meer senioren komen niet langer rond met hun pensioentje nadat ze de huur betaald hebben. Zelfs een job biedt geen garantie: maar liefst 14% van de werkende alleenstaande ouders loopt het risico om in de armoede te belanden. 20 % van de mensen woont bovendien in ongezonde omstandigheden.
Alle alarmbellen gaan dus af. En dat alle mooie woorden en armoede-plannen ten spijt. Nochtans weten we wat écht werkt: trek het leefloon op, zorg voor automatische toekenning van rechten, begeleid mensen naar werk, organiseer laagdrempelige kinderopvang en zorg voor een aanklampend sociaal beleid in scholen en wijken. Het is meer dan tijd voor een gecoördineerd beleid en voor actie!
