Het begrotingsvoorstel van minister De Block viseert de allerzwaksten. En dat gebeurt soms ‘in den duik’. In het grote plaatje dat de minister bracht, werd niet gerept over enkele kleine, maar zeer pijnlijke besparingen. Terwijl net die ingrepen de meest kwetsbaren in onze samenleving raken. Is deze regering misschien uit op het verdiepen van de gezondheidskloof?
De besparingen in de gezondheidszorg zijn enorm. Zo snijdt minister De Block deze keer liefst 902 miljoen weg. In één legislatuur staat de teller zelfs op 3,8 miljard. Onhoudbaar, bevestigen ook de artsen, ziekenfondsen en ziekenhuizen die de besparingen desastreus noemen. Dit is de besparing te veel, zoveel is duidelijk.
In het gehakketak over de begroting bleven een aantal minder opvallende, maar schrijnende beslissingen onder de radar. Zo trekt men voor mensen met een ernstige ziekte of een laag inkomen de drempel op om remgeld terug te krijgen. Concreet zullen zij dus meer uit eigen zak moeten betalen. Een harteloze maatregel die deze patiënten een goeie 14 miljoen euro zal kosten volgens de begrotingstabellen.
Een tweede voorstel dat de meest kwetsbaren viseert, is de aanval op de wijkgezondheidscentra. Die laagdrempelige initiatieven moeten van De Block 7 miljoen inleveren. Erg asociaal, want het zijn net deze centra die een toegankelijke en betaalbare eerstelijnszorg bieden voor de allerzwaksten in de samenleving. In zo’n wijkgezondheidscentrum kan je namelijk gratis terecht bij verpleegkundigen, huisartsen en vaak nog andere zorgverstrekkers zoals kinesisten of de eerstelijnspsycholoog.
Die aanpak loont trouwens. Niet alleen voor de patiënt maar voor ons allemaal. Door zorg laagdrempelig te organiseren worden immers problemen minder lang uitgesteld. Zo vermijden we dat ziektes onnodig aanslepen en dat het prijskaartje oploopt. Maar blijkbaar is deze toegankelijke vorm van zorg een doorn in het oog van deze meerderheid.
Ook in het verleden al namen De Block en de federale regering bedenkelijke maatregelen. Denk bijvoorbeeld maar aan de inperking van de derdebetalersregeling. En nu valt het op dat men liever de kostprijs van medicijnen verhoogt, dan dat men artsen beteugelt die te enthousiast voorschrijven. Dan lijkt er maar een conclusie mogelijk: het besparingsbeleid van minister De Block raakt vooral de allerzwakste patiënt. Ongezien en ongehoord!
