Vandaag (6 oktober) gooide Luc Van Gorp (Christelijke Mutualiteiten) de knuppel in het hoenderhok. Willen we onze gezondheidszorg betaalbaar houden, dan moet er minstens één taboe sneuvelen en dat is de hoogte van het artsenloon. Ik kan hem daarin alleen maar bijtreden. Bepaalde specialisten ontvangen meer dan 600.000 euro per jaar. Dit is duidelijk onhoudbaar. Managers van overheidsbedrijven mogen maximaal 290.000 euro, de zogenaamde premiernorm, verdienen. Is het gek om ook voor artsen aan een plafond te denken? Per slot van rekening halen artsen het gros van hun centen toch uit de sociale zekerheid.
Maar er is meer. Niet alle artsen hebben het geluk een veelvoud van de premier te verdienen. En ook daar schuilt een groot probleem. Door scheeftrekkingen in de nomenclatuur ontvangt een nierspecialist of een radioloog tot vijf keer meer dan een dermatoloog, geriater of oncoloog. Dat een tijdige kankerdiagnose drie keer minder waard is dan een kiekje van een gebroken arm, krijg je toch aan geen mens uitgelegd? Van Gorp (CM) verwijst naar Noorwegen waar de loonspanning tussen artsen onderling maximaal 1,7 bedraagt. Ook sp.a pleit voor een kleiner verschil tussen verschillende disciplines. Waar wachten we in België op?
Gezondheidszorg is veel waard, en een arts mag goed zijn brood verdienen. Maar het is tijd dat we grenzen aan het artsenloon stellen anders wordt de patiënt de dupe. Die moet immers opdraaien voor de supplementen. Of willen we echt van onze gezondheid een luxeproduct maken?
