Grote verrassing vorig weekend: tijdens de voorstelling van het boek ‘#radicalisme #extremisme #terrorisme’ van Bilal Benyach wees Antwerps burgemeester Bart De Wever het falend integratiebeleid aan als een van de oorzaken van radicalisering. Had N-VA een bocht ingezet en erkende men eindelijk medeverantwoordelijkheid? De Vlaamsnationalisten leveren immers met eerst Bourgeois en later Homans al enige tijd de integratieminister.
Een dag later volgde de ontnuchtering. De uitspraken tijdens de presentatie waren – het gekende refrein – verkeerd begrepen. Want Homans en Bourgeois viel uiteraard niets te verwijten. Hun voorgangers en de andere partijen maakten er in het verleden een soepje van. Of hoe een mea culpa binnen de kortste keren verandert in ‘het is de schuld van de anderen’.
Al moest het ergste nog komen. In Terzake later die avond toonde De Wever zich van zijn ranzigste kant. Een spervuur van platitudes en veralgemeningen, waarbij hij oorzaak en gevolg zonder gêne door mekaar klutste. Want Vlamingen hebben voor het Orakel van Antwerpen geen schuld aan racisme. Dat is gewoon een uitvloeisel van allochtonen die zich niet weten te gedragen, die dekselse Berbers voorop. What’s next Bart De Wever? Vrouwen verantwoordelijk stellen voor verkrachting? Mensen met een handicap voor de wachtlijsten? Afrika voor het kolonialisme? De kleine rekeninghouder voor de bankencrisis? Zelfs de eerdere fratsen van Francken – ook N-VA – lijken in vergelijking klein bier. In het racismedebat kan men blijkbaar niet laag genoeg mikken. Het middelpunt van de Aarde komt in zicht.
