De Pano-uitzending van woensdag 12 september drukte de Vlaamse en de federale regering met de neus op de feiten: het armoedebeleid in dit land faalt. Big time. Wie rekent op het optrekken van de laagste uitkeringen tot boven de armoedegrens – een belofte in het regeerakkoord – reserveert beter een plaatsje naast Vladimir en Estragon: wachtend op Godot. Het aantal kinderen dat opgroeit in armoede verdubbelde in 10 jaar tijd, terwijl Vlaams minister Liesbeth Homans (N-VA) een halvering vooropstelde. Diezelfde minister liet ook de wachtlijsten voor sociale huisvesting met 30.000 aangroeien. Lazy Liesbeth: ze kwam, ze zag en draaide zich nog eens om.
Staatssecretaris Zuhal Demir (N-VA), federaal bevoegd voor armoedebeleid, ging na Pano in het tegenoffensief. Of juister: ze trok haar paraplu open. Want het fiasco is de verantwoordelijkheid van de andere regeringsleden. Demir moet immers ‘leuren om armoedebestrijding op de agenda van de ministerraad te krijgen’. En die versnipperde bevoegdheden – altijd leuk dit te horen uit de mond van een N-VA coryfee – helpen ook niet echt. ‘Schuld van de staatshervorming en de collega’s’: het is eens iets anders dan ‘schuld van de sossen’.
Armoedebestrijding in België: Sleurs kon het niet, Demir kan het niet, en de regering wil het niet. Maar Calimero heeft er een zusje bij.
