Toen Maggie De Block (Open VLD) vorig jaar maar liefst 900 miljoen wegsneed, stuurde ze een schokgolf door de gezondheidszorg. Vooral de besparingen die ze oplegde aan de zorgverstrekkers kwamen hard aan. De akkoorden stonden onder spanning, de gevolgen zijn bekend. De kinesisten gingen vol in het verweer. Het duurde maanden vooraleer er eindelijk een akkoord uit de bus kwam. Grotendeels tegen hun zin traden uiteindelijk toch nog 84% van de kinesisten toe. Eind goed al goed?
Van een verdubbeling van het aantal kinesisten dat de tarieven niet meer volgt, word ik niet vrolijk. Zeker wanneer je weet dat de bereidheid om er uit te stappen véél groter was. Bij uitgetreden kinesisten krijgen patiënten veel minder terugbetaald. Is het de minister misschien daar om te doen? Ook met de tandartsen werd maar zeer moeizaam een akkoord gevonden. Uiteindelijk moest de patiënt in de buidel tasten (meer remgeld) maar zonder dat de conventiegraad steeg. Integendeel, dat aandeel kalft langzaam verder af. Bij de artsen bleef de overeenkomst enkel overeind na een stevig partijtje armworstelen. En in afwachting rekenden alle zorgverstrekkers, ook zij die verbonden zijn, vaker supplementen aan.
En wat brengt 2018? Opnieuw zal er bespaard worden. 237 miljoen deze keer. Zonder investeringen in medische vooruitgang of verbeteringen voor de toegankelijkheid. Zorgverstrekkers en mutualiteiten gingen met lange tanden akkoord. Omdat ze het beste voor hebben met de patiënt… en omdat de minister anders toch gewoon haar zin doet. Intussen houd ik mijn hart vast. Want heeft de minister niet gehoord dat zorgverstrekkers vorig jaar al aangaven dat de bodem bereikt was? Dat de zin om tariefakkoorden te sluiten toen reeds tot onder het vriespunt was gezakt? Interesseert het De Block wel of er al dan niet tariefakkoorden komen? Of zal het haar worst wezen wie zich deconventioneert.
Voor mij is het essentieel dat onze gezondheidszorg toegankelijk blijft. Daarom een oproep. Want ik begrijp de frustratie in de sector maar al te goed. Meer nog, ik deel ze in grote mate. Een overheid die niet investeert in gezondheidszorg snijdt zichzelf in de vinger. Maar ook de patiënt heeft dit niet gewild. De patiënt maakt immers geen begrotingstabellen op… Vurig hoop ik dus dat er toch tariefafspraken komen en dat de patiënt niet moet opdraaien voor de besparingen. En ik hoop ook dat die akkoorden massaal worden gevolgd. Akkoord?
Deze opinie verscheen eerder op www.artsenkrant.com
