8 maart: internationale vrouwendag. Al vierden we die in Vlaams-Brabant dit jaar iets vroeger, met maar liefst 700 deelnemers. Een dag met rode wortels ook. Even terug in de tijd. We schrijven 8 maart 1908. In New York staken vrouwen tegen de slechte arbeidsomstandigheden in de textielindustrie. Hun eis is tegelijk concreet en poëtisch: "brood en rozen". Snel vooruit naar 8 maart 1917. Opnieuw een staking omwille van de ellendige werkomstandigheden in de textielnijverheid, in Sint-Petersburg deze keer. Geen toeval dus dat in 1921 het Internationale Vrouwensecretariaat van de Derde Internationele 8 maart uitroept tot Internationale Vrouwendag. In 1978 volgt de kers op de taart: de erkenning door de Verenigde Naties. Terug naar vandaag. Moeten we nu nog wakker liggen van de vrouwendag? Het feminisme heeft een imagoprobleem, niet in het minst bij vrouwen. Misschien zijn we het slachtoffer van ons eigen succes? Door de vooruitgang die we boekten, valt het draagvlak voor verandering weg. Een gevaarlijke evolutie want de ongelijkheid blijft bestaan. Bij ons, maar zeker ook elders in de wereld. Feminisme passé? In your dreams.
En voor ik het vergeet: FREE PUSSY RIOT!
