De wereld verandert razendsnel. Vijftig jaar geleden bleef iedereen onder de kerktoren. Wie uit een buurdorp kwam, werd als een vreemdeling aanzien. Die tijd ligt ver achter ons. Zeker in Vlaams-Brabant. Dat bleek tijdens de voorstelling van het Dossier minderheden, op 16 maart in Asse. Nooit werd de samenstelling van de bevolking van onze provincie zo gedetailleerd en bevattelijk in kaart gebracht. Met verrassende resultaten.
In Vlaams-Brabant leven mensen uit meer dan 175 landen. Onze inwoners komen van letterlijk overal. Een probleem? Niet noodzakelijk. Die diversiteit biedt net heel wat kansen. Een paar voorbeelden. Mensen van vreemde origine zijn veel jonger dan de rest van de bevolking. Een kwart van de Belgen is ouder dan 60, tegenover nog geen tiende van de personen met andere roots. En dat is best belangrijk voor de toekomst. Want wie moet de vergrijzing opvangen?
Laten we meteen een ander cliché ontkrachten: niet-Belgisch staat niet gelijk aan achtergesteld op de arbeidsmarkt. Burgers uit rijke OESO-landen of West- en Noord-Europa zijn vaker aan het werk dan Belgen. Of nog een opvallend gegeven: niet -Belgische werklozen zijn gemiddeld hoger geschoold. Al geldt dat niet voor alle bevolkingsgroepen.
De rand rond Brussel beheerst in grote mate het politieke strijdtoneel. Het is het decor van een stellingenoorlog zonder weerga. Nederlandstaligen en Franstaligen graven zich in, een oplossing lijkt verder weg dan ooit. Alhoewel...
Volgens het Dossier minderheden wordt de rand niet gekenmerkt door verfransing, maar door internationalisering. De helft van de niet-Nederlandstaligen spreekt thuis een andere taal dan het Frans, en hun aandeel stijgt snel. De gemiddelde inwijkeling in de rand is al lang niet meer de welgestelde Franstalige bourgeois. Het plaatje is veel complexer dan men meestal voorstelt.
Nieuwe inzichten betekenen nieuwe kansen. Waarom dan blijven focussen op de tegenstelling tussen Vlamingen en Franstaligen? Kunnen we die discussie niet achter ons laten en een sprong vooruit wagen? Maken we niet beter gebruik van de rijke diversiteit in de rand, in plaats van als hulpeloze slachtoffers achter de rattenvanger van Antwerpen te lopen? Ging er nog niet genoeg tijd verloren?
We staan dus voor een keuze. Blokkeren in een Vlaamse kramp, of opteren voor verscheidenheid. Het Bokrijk aan de Zenne van het Taalaktiekomitee, of een open provincie waar culturen mekaar ontmoeten en nieuwe ideeën kunnen groeien? De vraag stellen is ze beantwoorden.
