Toegegeven: de uitbreiding van de derdebetaler naar mensen met een verhoogde tegemoetkoming is een stap in de goede richting. Heel wat patiënten betalen voortaan enkel het remgeld bij de huisarts. Toch blijft de nieuwe regeling te beperkt en te ingewikkeld, en dreigt er bovendien stigmatisering. Want waarom kan dit niet meteen voor iedereen? Chronisch zieken met vaak hoge doktersrekeningen komen bijvoorbeeld niet in aanmerking. En kan iemand mij uitleggen waarom de nieuwe regeling niet opgaat voor een bezoek aan de tandarts of een specialist? Iedereen weet dat vooral daar de kosten stevig kunnen oplopen. Daarom blijven wij pleiten voor een eenvoudige veralgemening van de regeling. Zodat je enkel nog remgeld betaalt en de arts de rest van zijn ereloon rechtstreeks van de mutualiteit krijgt.
Volgens de Gezondheidsenquête 2013 kunnen een kwart van de gezinnen gezondheidsuitgaven maar moeilijk inpassen in hun budget. 8% stelde zelfs zorg uit om financiële redenen. Met zeer kwalijke gevolgen voor patiënt én maatschappij. Want hierdoor zijn later vaak zwaardere en duurdere behandelingen nodig. Reden genoeg dus om een bezoek aan de dokter goedkoper en eenvoudiger te maken door de derdebetalersregeling te veralgemenen. Met als bijkomend voordeel dat je zo ook stigmatisering vermijdt.
Toch wuifde de huidige meerderheid ons voorstel tot veralgemening al meermaals weg. Blijkbaar houdt de regering van de nodige administratieve rompslomp: complex voor de patiënt, maar ook voor de arts. Wat in andere Europese landen de logica zelve is, blijkt voor Michel & Co een brug te ver. Kafka in een doktersschort?
