Iedereen heeft recht op een waardig levenseinde. Dat was het uitgangspunt van de euthanasiewet 13 jaar geleden. Geregeld duiken er stemmen op om die wet terug te schroeven. Zo pleiten een 65-tal academici en mensen uit de zorgsector om euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden te verbieden. Onterecht: zelf kunnen beslissen over je levenseinde geeft immers kracht en perspectief. Veel mensen stellen dan ook een wilsverklaring op omdat dit rust biedt.
De afgelopen twee jaar stapten telkens zo’n 50 mensen uit het leven na euthanasie op basis van ondraaglijk en langdurig psychisch lijden. Een bewuste keuze na allerlei therapieën en jaren in de psychiatrie. Die mogelijkheid willen sommigen nu schrappen. Een klap in het gezicht van de betrokkenen, want zo lijkt het wel alsof alleen fysiek lijden echt van tel is. Therapeutische hardnekkigheid versus een waardig levenseinde?
Geen enkele wet is perfect. Om de lacunes op het vlak van euthanasie weg te werken diende sp.a eerder al drie wetsvoorstellen in. Zo willen we euthanasie openstellen voor wie wilsonbekwaam wordt door een hersenaandoening. Mensen moeten hierbij hun wens vooraf neerschrijven in samenspraak met hun vertrouwensarts. Ook stellen we voor om de wilsverklaring voortaan slechts eenmaal te laten bekrachtigen, in plaats van om de 5 jaar. Tenslotte vragen we dat artsen die euthanasie weigeren hun patiënten doorverwijzen naar een collega die hun aanvraag wel wil bekijken. Zo vermijden we dat mensen in de kou blijven staan, maar houden we ook rekening met de arts met gewetensproblemen.
Euthanasie is een mensenrecht. Je kan hopen dat je er nooit gebruik van hoeft te maken, maar het is een geruststelling dat de mogelijkheid bestaat. Daarom mogen we de klok nooit terugdraaien!
