Woensdag 7 januari 2015: een inktzwarte dag voor democratie, persvrijheid en vrije meningsuiting. Religieuze fanatici richtten in en om de redactielokalen van het Franse satirisch tijdschrift Charlie Hebdo een waar bloedbad aan. 12 mensen lieten het leven: 5 cartoonisten, 3 journalisten, een onderhoudsmedewerker, een lokaal politicus en 2 agenten. Een laffe en brutale aanslag die de hele samenleving raakt. Want geen democratie zonder vrije meningsuiting. Zonder ideeën die botsen, en daarbij soms kwetsen en choqueren. Daarop afdingen zet het hele samenlevingsmodel op losse schroeven. Kritiek en satire zijn een barometer voor de democratie. Wie journalisten en humoristen het zwijgen oplegt wil ons uiteindelijk allemaal monddood maken. Meningen zijn vrij, ook wanneer die over godsdienst gaan. ‘Een geloof dat bang is voor de lach heeft een wankele basis’, verwoordde Hugo Camps het prachtig. Heilige huisjes hebben zwakke fundamenten.
Met ‘Je suis Charlie’ en ‘Je Suis Ahmed’ (naar een van de vermoorde agenten) schreeuwt de hele wereld zijn afschuw uit voor de barbaarse aanslag in de Franse hoofdstad. Een ‘No Pasaran’ aan extremisten met heimwee naar duistere tijden. Hartverwarmend, al heeft dit protest ook een ranzig kantje. Want ondanks het uitgesproken links en antiautoritair profiel van Charlie Hebdo, was (extreem) rechts er als de kippen bij om de verontwaardiging te recupereren. Om op te roepen tot haat of te pleiten voor repressie. Een val waarin we nooit mogen trappen. Want dan heeft Charlie Hebdo verloren. En met Charlie wij allemaal.
