Een lokaal verblijfsregister om kinderen in co-ouderschap goedkoper naar het gemeentelijk zwembad te sturen? Dat is mooi, maar het wegwerken van financiële ongelijkheden voor ouders met kinderen na echtscheiding gaat veel verder dan het toekennen van wat gemeentelijke familiekortingen.
De federale regering werkt blijkbaar op basis van een wetsvoorstel van collega parlementslid Sonja Becq (CD&V) aan een wettelijke regeling om zo'n lokaal verblijfsregister te creëren. Dat zou er al moeten zijn in januari. Dat appreciëren wij en daarmee wordt al voor een heel klein stukje tegemoet gekomen aan een aantal ongelijkheden die ouders en kinderen in co-ouderschap ondervinden. Het lidgeld van de sportclub bijvoorbeeld, of de tarieven voor kinderopvang en openbaar vervoer. Voor dit soort retributies zal een (familie)korting makkelijker worden.
Onze snel wijzigende samenleving kent een waaier aan klassieke en nieuwe samenlevingsvormen met of zonder kinderen. De realiteit is niet langer een vooroorlogse samenleving van klassieke kostwinnersgezinnen met vaders die uit werken gaan en moeders die thuis een paar kinderen opvoeden. Vandaag wonen maar liefst 2 miljoen Belgen alleen. Daar zijn heel wat alleenstaande papa's en mama's bij, die na een relatiebreuk weer alleen wonen. Jaarlijks telt ons land 25.000 echtscheidingen. In 2013 deden net geen 36.000 mensen daarenboven ook een aangifte van beëindiging van wettelijk samenwonen. Het is dan ook logisch dat er hoe langer hoe meer nieuw samengestelde gezinnen komen.
Gescheiden ouders en hun kinderen die opgevoed worden via co-ouderschap worden nog steeds ongelijk behandeld op het vlak van fiscaliteit: inzake personenbelastingen, de berekening van (vervangings)inkomens en pensioenen, het uitkeren van (sociale e.a.) premies, gezondheidszorg, kinderbijslag, studiebeurzen en de moeilijkheden bij het reizen naar het buitenland. Onlangs kwam ook nog de ongelijkheid met betrekking tot de waterfactuur aan het licht, omdat kinderen uit co-ouderschap maar officieel op een adres ingeschreven kunnen worden. De ouder op wiens adres het kind niet staat, blijft zitten met te hoge waterfacturen. Het 'lokaal verblijfsregister' in oprichting biedt hier alvast géén antwoord op.
Het is een complexe materie omdat er ook rekening moet gehouden worden met bijvoorbeeld onderhoudsgelden en de daadwerkelijke verblijfsduur van de kinderen bij de respectievelijke ouders en hun nieuwe gezinnen. Maar als het zo duidelijk is dat de kinderen beurtelings precies de helft bij de ene - en vervolgens bij de andere ouder verblijven? Waarom kan de fiscus, de sociale zekerheid of de werkgever dan geen parameter inbouwen om hier rekening mee te houden?
Jazeker, veel gescheiden ouders zullen best blij zijn met goedkopere tarieven in het zwembad. Maar het mag best wat meer zijn. Wij vragen daarom in resoluties aan zowel de federale regering als de Vlaamse regering om een inventaris op te maken én een actieplan om de feitelijke problemen inzake het verblijf van kinderen na echtscheiding aan te pakken. Het 'lokaal verblijfsregister' kan dan als 'sokkel' dienen om ook die vele andere ongelijkheden weg te werken. Als dat in orde is zullen wij met nog eens zoveel enthousiasme samen met collega Sonja Becq het badpak aantrekken en ons bommetje-gewijs in het diepe gedeelte van het gemeentelijke zwembad ploffen.
i.s.m. Caroline Gennez
