Photo by Caleb Woods on Unsplash
Stel u voor: een vrouw vindt na jarenlange fysieke mishandeling de moed om aangifte te doen. Op weg naar het politiekantoor twijfelt ze bij elke stap of ze de juiste keuze maakt. Ze is als de dood dat haar partner erachter komt. Het antwoord van de politie? “Sorry, zonder medisch bewijs van een letsel kunnen we u niet helpen.”
Iemand doet aangifte van stalking. Een vileine misdaad die onder de huid kruipt, die levens verwoest. De agent achter het loket: “Is het wel zo erg? Het zijn tenslotte maar berichtjes.” Of nog: “We willen u graag helpen, maar u moet in een ander commissariaat zijn.”
Hoe moet je je dan voelen?
Dit zijn in België geen uitzonderingen, blijkt uit een verslag van het Comité P, dat toezicht houdt op de politiediensten (De Morgen, 24/1). Wanneer slachtoffers hun kwetsbaarheid tonen en aangifte doen, neemt de politie hun ervaring vaak niet ernstig of behandelt ze hen als een zoveelste cijfer. Zelfs taalproblemen zijn soms een drempel.
Intrafamiliaal geweld is complex, van alle tijden en vindt altijd achter gesloten deuren plaats. De preventie en aanpak ervan is een werk dat nooit af is. Een werk dat een extreme fijngevoeligheid en emotionele alertheid vergt, bij alle betrokken partijen. In het federaal parlement schreven we vorig jaar een resolutie, over partijgrenzen heen, die slachtoffers van partnergeweld de steun moet geven die ze nodig hebben en verdienen. Ze bevat 35 concrete aanbevelingen.
Permanente opleiding van politiemensen die in contact komen met slachtoffers kan zoveel leed voorkomen. Het juist inschatten van intrafamiliaal geweld zit vaak in kleine, maar o zo belangrijke dingen. Dat sommige slachtoffers hun aangifte alleen onder invloed durven doen, bijvoorbeeld. Of dat het intrekken van een klacht vaak een teken aan de wand is. Daarnaast moet in elk proces-verbaal een aparte categorie zijn specifiek voor intrafamiliaal geweld. Door de complexe relatie van slachtoffers met de dader mogen we het slachtoffer niet loslaten na de eerste opvang of melding. Met zo'n extra categorie kan je slachtoffers registreren en dus ook snel weer opsporen en opvolgen.
Minister Frank Vandenbroucke (Vooruit) zal in elke provincie een zorgcentrum na (seksueel) geweld openen. Zulke zorgcentra bieden de klok rond opvang en medische en psychologische hulp. Je kunt er ook aangifte doen. In ons land leveren heel wat diensten uitstekend werk voor slachtoffers van huiselijk geweld. Het tragische is: wie enkel aangifte bij de politie doet, komt dat zelden te weten.
