Niet schrikken als je straks een enquêteur van het Federaal Kenniscentrum van de Gezondheidszorg aan de lijn krijgt. Er loopt namelijk een grootscheeps onderzoek naar de mening van de Belgen over de terugbetaling van allerlei therapieën en behandelingen. 20.000 landgenoten tussen 20 en 89 mogen een telefoontje verwachten. Tegen november moet alles afgerond zijn.
Meten is weten zegt het cliché. Toch is dit onderzoek niet zo onschuldig. Want beslissen over medische zorgen is heel wat anders dan kiezen tussen verschillende merken tandpasta. Soms is het letterlijk een kwestie van leven en dood. Vraag is dus welke conclusies men aan deze enquête zal verbinden. Wordt die een leidraad bij toekomstige besparingsoperaties? Een alibi om te schrappen in de sociale zekerheid? Zetten we – met andere woorden - de solidariteit op losse schroeven? Ik mag hopen van niet.
Recente onderzoeken van Mark Elchardus en de Studiedienst van de Vlaamse Regering stemmen me weinig hoopvol. Een aanzienlijk percentage kon zich vinden in besparingen ten koste van 85-plussers, terminaal zieken en mensen die ongezond leven. Dezelfde tendens in ‘Ziek van gezondheid’ . Daar wijzen de auteurs op de perverse gevolgen van een te ver doorgedreven gezondheidscultuur. Vroeger was je gezond wanneer je niet ziek was, nu moet je al minstens de 20 kilometer van Brussel lopen. Met alle gevaar voor stigmatisering en asociale maatregelen. Want waarom meebetalen voor iemand met een ongezonde levensstijl? Heeft die het niet zelf gezocht? Uiteraard moeten we prioriteiten stellen binnen de gezondheidszorg. Maar dat doen we beter niet op basis van zulke enquêtes. Dan lijkt het tijdperk van de gladiatoren terug aangebroken. Straks televoting?
