140 mensen met een beperking dagen het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) voor de rechter. Onder hen ook Dorien Meulenijzer, voorzitter van de gemeenteraad in Leuven. Door de vooropgestelde besparingen in hun zorgbudget - ruim 40 %! - zullen zij in de toekomst immers niet meer zelfstandig kunnen wonen. In de plaats dreigt nu de verhuis naar een woonzorg- of een revalidatiecentrum. Ook betekent deze maatregel vaak het einde van hun professionele loopbaan. Vaarwel autonomie, welkom afhankelijkheid. Met de groeten van CD&V.
In de inleiding van de ‘Beleidsnota Welzijn, Volksgezondheid, Gezin en Armoedebestrijding’ van minister Wouter Beke klonk het nochtans veelbelovend: ‘Of we nu denken aan kinderopvang, ouderenzorg, het Groeipakket, personen met een handicap, geestelijke gezondheid, preventie en zo veel meer. Nergens kunnen we als politiek en beleid meer betekenen voor datgene wat voor mensen écht belangrijk is: levenskwaliteit.’ In de praktijk doet Beke net het omgekeerde. Want door de voorgestelde besparingen neemt de levenskwaliteit voor de getroffenen een diepe duik. Jarenlang waren emancipatie en empowerment de kernwoorden in het gelijke kansendebat: mensen sterker maken zodat ze zelf hun leven in handen kunnen nemen. En – net zo belangrijk – zodat ze hun talenten kunnen inzetten en bijdragen aan onze maatschappij. Die principes gaan nu op de schop. Een zwaar verlies voor ons allemaal.
Onder impuls van Wouter Beke verdwijnt binnenkort dus zelfstandig wonen als zorgvorm. En dat is eigenlijk best opmerkelijk. Want terwijl men voor werkzoekenden de mond vol heeft van activeren, zet men hier talloze mensen verplicht op non-actief. En ondanks lippendienst aan de inclusieve samenleving wordt voortaan een hele groep buitengesloten. Geen stilstand, maar verregaande achteruitgang. Een terugkeer naar de betutteling van weleer. Hopelijk volgt de rechter de argumenten van Dorien en de anderen. Ik duim alvast voor een goede afloop!
