Opinie

Wat voorafging: uit onvrede met de maatregelen van minister De Block (Open VLD) zegden 2 artsensyndicaten de conventie  met de ziekenfondsen op. Een begrijpelijke reactie , vermits de besparingen erg diep snijden en de kwaliteit en de toegankelijkheid van onze gezondheidszorg bedreigen.

Rare jongens, die liberalen. En zeker dan in Menen, waar Open VLD zich verzet tegen wijkgezondheidscentrum De Piramide. Met een pamflet vol leugens en halve waarheden dat vooral bewijst dat de plaatselijke blauwe garde weinig op heeft met toegankelijke gezondheidszorg.

Wat hebben patiënten, dokters, tandartsen en kinesisten gemeen? Simpel: ze worden allemaal getroffen door de blinde besparingswoede van minister De Block (Open VLD).  Die doet nu tal van tarievenakkoorden springen, waardoor zorgverstrekkers vrij hun prijzen kunnen bepalen. En dan is de patiënt het grootste slachtoffer. Want finaal komen de rekeningen bij hem terecht.

Fans van Monty Python wil ik de recentste begrotingsvoorstellen van N-VA aanraden. Wat Bart De Wever en Johan Van Overtveldt nu lanceren heeft immers het meest weg van absurde humor. Al is lachen in dit geval niet gezond. Van Johan Van Overtveldt - de minister die zich sneller misrekent dan zijn schaduw - zijn we al veel gewoon.

De Britse National Health Service (NHS) besliste onlangs dat patiënten met een ongezonde levensstijl voortaan wat langer moeten wachten voor een aantal operaties. Prima idee, vond o.a. gereputeerd hartchirurg Pedro Brugada, want als de middelen beperkt zijn moet je die efficiënt inzetten. En hebben die rokers, drinkers en gulzigaards het soms niet zelf gezocht?

Wie de politiek volgt in ons land is al heel wat gewoon. Maar de houding van N-VA – een regeringspartij nota bene – in de ‘visumrel’ deed toch velen de wenkbrauwen fronsen. Zelden werd een menselijk drama zo schaamteloos uitgebuit om bij een bepaald kiezerssegment in de gunst te komen. Dat de scheiding der machten daarbij moest wijken was een detail.

Mag ik beginnen met goed nieuws? Sinds de start van de gezondheidsenquêtes (1997) ging de toegankelijkheid van de zorg er flink op vooruit. Zo daalden tussen 1997 en 2013 de (geïndexeerde) gemiddelde zorguitgaven van 142 naar 108 euro per maand.

Een betere afstemming tussen werk en gezin: wie kan daar tegen zijn? Maatregelen die hierop mikken kunnen steeds op mijn sympathie rekenen. Ook / zelfs wanneer ze voor politici zijn bestemd. Maar dan moeten die voorstellen wel doordacht zijn.

Wie hoopte op een pleidooi voor meer artsen in de politiek moet ik teleurstellen. Laten we het hebben over gematigdheid en bescheidenheid. Twee woorden die bij artsen zeker een belletje doen rinkelen. Onlangs gooide Luc Van Gorp (Christelijke Mutualiteiten) de knuppel in het hoenderhok.

Die liberalen toch, steeds in voor een grapje. Al lachte ik groen bij het laatste ballonnetje van Gwendolyn Rutten (Open VLD). Je weet wel, toen ze kakelde dat koppels het zwangerschapsverlof onder elkaar moesten kunnen verdelen. Bijvoorbeeld 10 weken voor de vrouw en de resterende 5 weken voor haar partner. Heb je de grote verdwijntruc ook opgemerkt? Precies: de moeder verliest 5 weken.

Van Yoleen Van Camp, N-VA-Kamerlid, moet iedereen jaarlijks naar de tandarts. Voor één keer ben ik het volmondig met haar eens. Want als iedereen dat zou doen, spaart dit elk jaar 140 miljoen euro uit aan complexere zorg. Een evidente conclusie drong zich dan ook op: toegankelijke zorg maakt ons gezondheidssysteem goedkoper en is beter voor iedereen.

Het socialistische ziekenfonds Solidaris betaalt het bezoek aan de dokter en de gynaecoloog volledig terug. Dus ook het remgeld dat je normaal gezien zelf moet bijpassen. Dat is niet naar de zin van minister van Volksgezondheid Maggie De Block. Zij vindt dat de terugbetaling van het remgeld in conflict komt met de principes van de verplichte verzekering.